Arpeggio

Afgelopen nacht;

Was ik arpeggio’s aan het repeteren, een gitaartechniek-dingetje waar je zoveel snaren per seconde speelt als je kunt, zodat het klinkt als een harp. Maar toch moet je de juiste beat benadrukken om duidelijk te maken welk soort ritme je speelt.

Plotseling;

realiseerde ik me dat het een van die zeldzame momenten was, dat je geconfronteerd wordt met het feit dat het spelen met je vingers veel handiger is dan met een plectrum. Het kost veel moeite om een arpeggio met zo’n ding te spelen, terwijl je met getrainde vingers van de rechterhand in een handomdraai klaar bent.

Godzijdank;

Vind ik het leuk om die moeite te doen. Ik heb geen hekel aan studeren, want als het goed wordt gedaan, hoor je het resultaat komen. Als ik dit dagelijkse spel niet leuk vond, had ik mijn rechterhandproblemen met dystonie nooit overwonnen. Uiteindelijk maakte het me Imagicial.